Beşik Başında
Bəstəkar
Şəfiqə Axundovaya ithaf edirəm
Xəzər sahilindən bir qədər kənar
Ətrafı yam-yaşıl bir aynabənd var.
Orda suyu şirin, sadəcə bir qız,
Piano önündə oturub yalqız,
Baxıb pəncərədən nə isə anır.
Qəlbində ən zərif bir hiss oyanır...
Ayrılıb bir anlıq düşüncələrdən
Şirmayı dillərə əl gəzdirərkən
Ürpəşir bədəni, yaşarır gözü...
Oxucum, belədir, sənətkar özü.
Yeni bir ilhamla yaşayan zaman
Odlu bir hiss keçir onun canından.
Odur bax, o çalır... açılır bu dəm
Gözlərim önündə yeni bir aləm.
Bakı gecələri... nur səpir qəmər,
Gümüş rübəndinə bürünmüş şəhər.
Yaşıl bir eyvanda, beşik başında
Bir ana ömrünün cavan yaşında
Əziz körpəsinə dedikcə laylay,
Zərli tellərilə o sevdalı ay
Oxşayır körpəni bir ana kimi.
Layla od aşiqi-pərvanə kimi,
Dolaşıb beşiyin başında yenə,
Yayılır Xəzərin dərinliyinə...
Ayrılıb bir anlıq düşüncələrdən
O bəstəkar qızı seyr edirəm mən –
O, solğun görünür, gözləri dolğun,
Yuxusuz gecələr olsa da yorğun.
Lakin yaratdığı şirin nəğmələr
Ona müqəddəsdir gəncliyi qədər.
O yenə çalırdı... Sevindiyimdən,
Vurulub o qızın ruhuna qəlbən,
Dedim: - Dinlə məni, ey təbi rəvan!
Nədir yaratdığın bu gənc yaşında? –
Dedi: - Aylı gecə, yaşıl bir eyvan,
Bir ana laylası beşik başında.